Feels like home. Kanapka z serem

Czy też ze serem (jeszcze teraz, jak słyszę na ulicy język polski, nawet ten typu „ze serem”, odwracam się radośnie i myślę: nasz!). Tak czy inaczej, smakuje wybornie.

Tak, jak Poznań...

Jest piękny. Brudny, przykurzony, stary. Z lotu ptaka Stary Rynek wyglądał jak pieczołowicie ułożona makieta ze staromodnych klocków, a z perspektywy przechodnia - jak przytulna enklawa, pełna ludzi, którzy są mi bliscy, a także tych, którzy są nowi, tylko na chwilę i których nigdy nie poznam. Pomiędzy jednym przejściem dla pieszych a drugim, gdzie jeszcze długo po tym, jak zapali się zielone, rozglądam się wokół i upewniam, czy już można, jest tyle cudownego. Kamienice, dachy, okna, rodzące się na nowo ulice i ludzie - tacy sami prości i zmęczeni, jak tam.

Po 9 miesiącach widzę, że ważne rzeczy się nie zmieniają - takie, jak miejsce gałki muszkatołowej i wałka, albo przeklęte -20 zamrażające włoski w nosie. Słońce na choinkach Kicina i... bałagan w pokoju! Muszę posprzątać. Ale najpierw - kolejna kanapka z serem.